روابط تعلل ورزی تحصیلی با راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و پیشرفت تحصیلی

پژوهش حاضربه بررسی رابطه بین تعلل ورزی تحصیلی، راهبردهای یادگیری خود تنظیمی و پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان سال سوم ریاضی دوره متوسطه شهرستان شیراز می­پردازد. طرح حاضر از نوع همبستگی بود.جامعه آماری کلیه دانش آموزان سال سوم دبیرستان رشته ریاضی شهرستان شیراز بود که از طریق روش نمونه گیری خوشه­ای چند مرحله­ای تعداد 360 دانش آموز (169 دختر و 191 پسر) انتخاب شدند و با تکمیل مقیاس تعلل ورزی تحصیلی سولومون و راث بلوم (1984)، پرسشنامه راهبردهای خودتنظیمی برای یادگیری پنتریچ و دی گروت (1990) و میانگین درس ریاضی نوبت اول به عنوان ابزار پیشرفت تحصیلی در این پژوهش شرکت کردند. نتایج نشان داد که  بین ابعاد راهبردهای یادگیری خودتنظیمی شامل متغیرهای ارزش گذاری درونی، راهبردهای شناختی، خودکارآمدی، راهبردهای خودتنظیمی و پیشرفت تحصیلی رابطه مستقیم و معنادار است و بین اضطراب امتحان و پیشرفت تحصیلی رابطه منفی و معنادار است. بین متغیرهای خودکارآمدی، ارزش گذاری درونی، راهبردهای شناختی، راهبردهای خودتنظیمی با مولفه­های تعلل ورزی در امتحان، تعلل ورزی در تکالیف و تعلل ورزی کل رابطه منفی و معنادار است. همچنین همه مولفه­های راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و همه مولفه­های تعلل ورزی تحصیلی قادر بودند که حدود 25 درصد از واریانس متغیر پیشرفت تحصیلی را تبیین کنند و نمره کلی تعلل ورزی تحصیلی می­تواند به صورت منفی و معنادار پیشرفت تحصیلی را پیش­بینی کند. با توجه به این یافته ها می توان گفت بین تعلل ورزی تحصیلی با راهبردهای یادگیری خودتنظیمی رابطه منفی و معنادار و  بین ابعاد راهبردهای یادگیری خودتنظیمی با پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت و معنادار است.